(also shortened translation in English)

Ondertussen zijn we al veilig en wel weer in ons België land geland. Ook deze week blikken we terug op onze allerlaatste week stage in Polen.
In the meanwhile we are already back in Belgium. Let’s look at our story of the last week internship in Poland.
Maandag begon de stageweek weer na een vrij zwaar weekend. Tijdens de week ging het weer zijn normale gangetje: eet-begeleiding met bijhorende foodfights, Shantalamassage, Sherborne, individuele therapie en sensorische integratie. In de loop van de week merkten we bij sommige van onze volgpatiëntjes zelfs al vorderingen op! Zo kon bijvoorbeeld Kelly haar volgpatiëntje een goede zitbalans voor enkele seconden aanhouden. En is Jenneke haar volgpatiëntje helemaal opengebloeid en legt hij nu sociaal contact met anderen. Dit was zeer leuk om te zien!
After a heavy weekend (visit Krakau, Auschwitz, Salt mines,..)we started our last week internship : Meal training, shantala massage, sherborne, individual therapy and sensory integration therapy. We could already notice some good progress about sitting balance and social skills in our little clients. We were happy to experience this.

Donderdag kwam De Sint langs! En ook wij waren duidelijk heel braaf geweest en kregen wat lekkers! Ook voor de kindjes was het een speciale dag. Zij hadden namelijk een show voorbereid voor de organisaties die het weeshuis steunen. De kindjes hadden hier heel hard op geoefend en het resultaat was prachtig!
On Thursday Santa Claus was coming for us and the children.

Donderdagavond zijn we aan de opleiding ergotherapie van de AWF university te Wroclaw een presentatie gaan geven over ergotherapie en fysiotherapie in België. De studenten waren zeer enthousiast en stelden redelijk wat vragen.
On Thursday evening we did a presentation about OT in Belgium for the OT and PT students of AWF university Wroclaw. The students liked it very much and were asking a lot of additional information.

Vrijdag namen we afscheid van Agnieszka en Justyna. We willen hen zeker en vast bedanken voor de dingen die ze ons aangeleerd en bijgebracht hebben. Met pijn in ons hart namen we ook afscheid van de kindjes. We gaan deze schatjes stuk voor stuk missen, maar we komen zeker nog eens op bezoek om te zien hoe het met hen gaat.
On Friday we have to say goodbye to Agnieszka and Justyna.Thanks a lot for what we learned from you. It was also hard to say goodbye tot he children: we will miss them so much. May be we come back one time to visit them again.

We eindigden de laatste avond zoals we begonnen waren… in de pizzahut!
And last but not least our last meal in the pizzahut.
Wij blikken alvast met een fantastisch gevoel terug op onze leuke maar ook leerrijke stage in Jaszkotle
We can look back on a nice and interesting internship in Jaszkotle.

Jenneke and Kelly (OT students Odisee Brussels).

Dank je heel erg vanwege TAPAS vzw. Many thanks from TAPAS Association.

14 March 2019

TAPAS Conference @ Odisee Brussels

With key-note speakers Theo Bogeas (occupational therapist-Greece), Gert Bouquiaux (Occupational therapist-Brussels) and a lot of interesting workshops about refugee work, expressive therapy methods and other occupational therapy techniques for working with persons in situations of occupational injustice and deprivation.

Flyer TAPAS conferentie 2019

Hoy os queremos contar nuestra experiencia por las comunidades del municipio de Terrabona. Allá hemos estado llegando dos días por semana.
Los jueves llegamos a Terrabona, a la clínica de Prosalud, en la que se da atención sanitaria dos días por semana. No estamos mucho tiempo ahí porque enseguida salimos a visitar a las familias que están dentro del proyecto de Corazones Unidos y Armonía Mental.
Dentro del proyecto de Corazones Unidos, se trabaja con niños, niñas y adolescentes que presentan algún tipo de discapacidad o están en riesgo de padecerla bien sea por su condición o por factores del entorno. Es aquí donde apoyamos desde nuestra profesión cómo terapeutas ocupacionales.
Por otro lado, el proyecto de Armonía Mental incluye a personas con diagnóstico en salud mental.
Los jueves les acompañamos a hacer el seguimiento de la medicación de dichas personas. Desde nuestro lugar como terapeutas intentamos conocer que roles desempeña el o la paciente en su hogar, en la escuela y en la comunidad. Que limitaciones y/o dificultades sienten ellos así como sus familias.
Los viernes llegamos a El Ocote, otra comunidad del municipio de Sébaco. La cual está más alejada y el acceso es más difícil. Nosotras llegamos en vehículo pero la mayoría de las personas se mueven a pie. Por lo tanto es bastante complicado que puedan llegar a la clínica para poder recibir las sesiones de rehabilitación, por lo que somos nosotras quienes llegamos a la casa de una familia y allí acuden varios niños y niñas de la comunidad para recibir rehabilitación. Aquí llegan niños y niñas con diferentes diagnósticos entre ellos parálisis cerebral infantil, microcefalia, epilepsia, parálisis del plexo braquial, entre otras.
Nuestras intervenciones junto con las de nuestro compañero Eduardo, están basadas en aspectos sensoriomotores por lo que comenzamos con movilizaciones articulares para ampliar el rango de movimiento. Continuamos con ejercicios para trabajar las habilidades y destrezas motoras, mediantes actividades de juego, ya que trabajamos con población infantil. También damos pequeñas recomendaciones a las madres de que posibles estrategias pueden llevar a cabo para facilitar la autonomía de sus criaturas.
Para nosotras, esta parte es muy gratificante. Más de la mitad de la población en Nicaragua vive en la zona rural por lo que poder llegar y dar atención a estas personas es poder llegar a una población que se ve limitada por su difícil acceso a los recursos de salud de la comunidad más cercana.
Con esta entrada de blog queremos despedirnos, ya que debido a varios factores, entre otros, la situación socio-política por la que está pasando Nicaragua nos ha llevado a terminar nuestra intervención en el proyecto antes de lo previsto.
Nos llevamos un gran aprendizaje y un buen recuerdo de todas las personas con las que hemos compartido nuestra estancia en Ciudad Darío.
Estamos seguras que pronto volveremos a Nicaragua.

Nora and Pilar

Today we want to tell you our experience in the communities of Terrabonna and Sebaco. We have been there twice a week.
On Thursdays we go to Terrabona, at Prosalud’s clinic, in which healthcare is given twice a week. We do not there for a long time because, quickly, we have to visit the families that are part of the project of Corazones Unidos and Armonía Mental.

In the Corazones Unidos project, we work with children and teenagers who have some disability or have the risk of suffer one, either by their condition or by environmental factors. This is where we support Occupational Therapists.

In the other side, Armonia Mental project includes people with diagnosis of mental health.

On Thursdays we also accompany them to follow up of the medication of these people. From our place as Occupational Therapists we try to know what roles the patient plays in their home, at school and in the community. Furthermore, which limitations and/or difficulties they and their families feel.

On Fridays we arrive at El Ocote, another community in the municipality of Sebaco which is further away and its access is more difficult. We arrive in a private vehicle but de majority of people comes by walking. Because of this, it’s very difficult for them to reach the clinic for their rehabilitation, so we go to the family’s house and there we go to other families in communities close to our position. Here, children with different diagnosis are coming. Diagnoses such as infantile cerebral palsy, microcephaly, epilepsy, paralysis of the brachial plexus are some that we found in our trip.

Our interventions, working with Eduardo, are based on sensory-motor aspects, so we started with joint mobilizations to expand the range of movement. We continued with exercises to work on motor skills. We also gave some recommendations to mothers that possible strategies can be carried out to facilitate the autonomy of their sons and daughters.

For us, this part is very gratifying. More than half of the population in Nicaragua lives in rural area, so being able to reach and give attention to these people is to reach a population that it is limited by their difficult access to the health resources of the closest community.

With this blog post we want to say goodbye, because due to several factors, the socio-political situation that Nicaragua, among others, is going through has made us to finish our intervention in the project sooner than expected.

We have learnt more than any of us could think when we started and we bring with us a good memory of all the people who have participated with us and have shared their time with us in Ciudad Darío.
We are sure that soon we will return to Nicaragua.

Nora and Pilar

Thank you so much for your contribution  Nora and Pilar. 

We zijn rond met onze “teaching tour” over ergotherapie bij asielzoekers.

We waren te gast bij HOWEST, HOGENT, VIVES, Odisee en het schakeljaar van de masteropleiding ergotherapeutische wetenschappen aan de KULeuven-Ugent.

Dit jaar mochten we ook een keynote-speech  geven over deze materie op het congres van Ergotherapie Nederland.

Dank om ons uit te nodigen.

Het was weer een geweldige ervaring om over ons project in het Klein Kasteeltje te Brussel te mogen getuigen en jonge mensen warm te maken voor deze specifieke niet traditionele doelgroep voor ergotherapeuten.

We kijken al uit naar een nieuwe tour in academiejaar 2018-2019.

Wil je ons uitnodigen hiervoor contacteer dan luc Vercruysse: lucvercruysse0554@gmail.com

Our teaching tour about OT and asylum seekers has come to an end for this academic year.

We were giving  guestcourses at the university f applied science HOWEST, HOGENT, VIVES, Odisee and the bridge year of the master Occupational Science at KULeuven-UGent. 

We were also happy to have the opportunity to give a keynote speech about that subject at the congres of “Ergotherapie Nederland”. 

Thanks for inviting us. 

Again it was  a great experience to talk about our project in the asylum center  “Klein Kasteeltje” Brussels, and inspire young OT’s about this non traditional workplace for Occupational therapists. 

Next academic year we’ll do this again. If you want to invite us just contact Luc Vercruysse: lucvercruysse0554@gmail.com

Sarah and Marion did internship for becoming teachers in basic school. They choosed to do that in Escuela Cristal in Esteli – Nicaragua, one of the TAPAS projects. Escuela Cristal is a method school that takes care and provides lessons for basic school children with or without limitations.
They also had to take into account the cultural differences. It was an amazing experience for them to see how they could practice what they’ve learned in Belgium and be of help to the local teachers.
They obtained  a great feeling of respect for those teachers who have to do their job in those circumstances. 
You can read their detailed story in Dutch and see some pictures of their work.
Thank you Sarah and Marion  for your contribution .

Luc Vercruysse (coordinator TAPAS)

Van Odisee Brussel kregen we de keuze: stage in het lager onderwijs in België of in het buitenland.
Die keuze was snel gemaakt. We kozen ervoor om les te geven in Esteli, een klein stadje in het Centraal-Amerikaanse Nicaragua.
We geven les in La Escuela Cristal, een project van TAPAS. La Escuela Cristal is een alternatieve, kleurrijke school, midden in de natuur waar kinderen met en zonder beperking samen leren. Zo anders, maar zo leerrijk. We leren hier omgaan met de veelheid aan verschillen tussen de leerlingen, we leren roeien met de riemen die we hebben en vooral: we leren improviseren, want lesgeven op z’n Nica’s verloopt niet altijd volgens planning. Anderzijds kunnen wij, met de opleiding die we in België hebben gekregen, een steentje bijdragen aan de ontwikkeling van deze niños en ondersteunen we onze mentor, in haar toch wel vermoeiende job. Omgaan met de grootheid aan verschillen tussen de leerlingen is niet evident, dus wij hebben heel veel respect gekregen voor wat de leerkrachten hier dag in en dag uit verwezenlijken.
Verder leren we bij over de cultuur en genieten we van de prachtige natuur hier. Een onvergetelijke ervaring!

Sarah en Marion

bdr

En la publicación anterior hicimos una breve introducción a nuestra llegada al Proyecto Corazones Unidos, hoy queremos compartir nuestras experiencias en Ciudad Darío y de cómo trabajamos en la sala de Terapia Ocupacional. Durante tres días a la semana atendemos a niños, niñas, jóvenes y personas adultas con distintas necesidades. Tras haber realizado una evaluación con las familias y las personas que iban a recibir TO, observamos la necesidad existente en relación a la independencia en las actividades de la vida diaria de estas personas seguida de una repetida preocupación de las principales cuidadoras del que pasará cuando no estén para cuidar a dichas personas.
Atendemos a cinco niños con diagnóstico de autismo. Con algunos de ellos lo más importante es buscar el contacto visual a través de un objeto/juego que le llame la atención con el fin de vincularnos con ellos. En cambio con otros estamos descubriendo e investigando nuevos intereses. Intervenimos conjuntamente con las madres, las cuales nos aportan información de cómo poder interactuar con ellos.
La principal necesidad detectada por las madres ha sido poder regular de manera gradual las alteraciones conductuales de sus hijos.
Otra necesidad encontrada, es la falta de lenguaje, por lo que les es difícil comunicarse con ellos. Debido a la petición de las familias, una parte de nuestra intervención se centra en incluir los pictogramas para las rutinas de su vida diaria. Con esto trabajamos el desarrollo de las habilidades lingüísticas, la estructuración espacio-temporal, regulación emocional al poder anticipar los hechos que van a suceder cada día, la simplificación de las secuencias de las actividades básicas de la vida diaria. Todo ello buscando que puedan comunicarse de la mejor manera posible en su entorno.
Dado que hemos observado el interés de varios niños que tienen con la parte artística y los beneficios que tiene a nivel terapéutico. Trabajamos muchas intervenciones basadas en el arte, las manualidades, la creatividad y la expresión libre de cada uno a través de dichas actividades.
En el horario de tardes tenemos dos grupos, uno formado por personas adultas en el que nos plantearon la necesidad de poder sentirse autónomas en las actividades instrumentales de la vida diaria, principalmente con la gestión financiera y la preparación de alimentos. Actualmente trabajamos el manejo del dinero para en posteriores sesiones poder trabajar la movilidad en la comunidad, esto es una característica muy positiva del proyecto ya que tenemos la posibilidad de entrenar en contextos reales. Además disponemos de una cocina donde en las próximas sesiones comenzaremos a trabajar con las actividades relacionadas con la preparación de alimentos.
En el otro grupo, formado por niños y niñas, trabajamos a través del juego las diferentes destrezas motoras y de praxis, sensorio-perceptuales, de regulación emocional, cognitivas,de comunicación y sociales. Todo ello con el objetivo de que puedan adquirir un adecuado desempeño ocupacional en su entorno.
En nuestras sesiones cobran gran importancia las emociones, como nos sentimos en cada momento, aprender a reconocernos y reconocer lo que necesitamos de las demás, brindar apoyo y mostrar las emociones que son apropiadas en cada situación.
Paso a paso seguimos caminando….

In the previous publication, we made a short introduction to our arrival at the Corazones Unidos Project.
Today we want to share our experiences in Ciudad Darío and how we work in the Occupational Therapy clinic. Three days a week we attend children, young people and adults with different needs.

When we arrived to Ciudad Dario, we realized that there is a need of independence in life in people with disability.

First of all, we did an evaluation with the families and the people who were going to receive Ocupational Therapy; we observed that there is a need related to the independence in their lives followed by a repeated concern of the main caretakers of what will happen when not be there to take care of these people.

We attend five children diagnosed with autism. With some of them the most important thing is to seek visual contact through an object or a game that get their attention in order to connect with them.
Though, we are discovering and investigating new interests with other children.

We work together with the mothers, who provide us information about what is the best way to interact with them. The main need detected by mothers has been to gradually regulate the behavioral alterations of their children.

Another need found by patients’ mothers is the lack of the language, because it is difficult to communicate with them. Due to the request of the families, part of our intervention is focus on including the pictograms for daily routine. With this training, we work on the development of linguistic skills, the spatiotemporal structuring, emotional regulation to be able to anticipate the events that are going to happen each day, the simplification of the sequences of the daily basic activities. All of this with the purpose of making their communication with their family and community better.

Since we arrived we could observe the interest of children with the artistic activities. That was the reason why we decided to work in many interventions based on it. Crafts, creativity and the free expression of everyone are many times the center of our activities.

In the afternoon we have two groups, one is formed by adults who need to be able to feel autonomous in daily instrumental activities, mainly with financial management and food preparation. We are currently working on money management so, in further sessions, we can work on moving to the community. This is a very positive characteristic of the project though we have a chance to train in real contexts. We also have a kitchen where we will start to work on activities related on cooking.
In the second group, formed by boys and girls who play games with the purpose of improve different skills, such sensory-perceptual, emotional and cognitive communication and social regulation. All of this work has the aim of being able to have a suitable occupational performance.
In our sessions, emotions become very important, as we feel in each moment, learn to recognize ourselves and recognize what we need from others, provide support and show the emotions that are appropriate in each situation.
Step by step we continue walking…

Geen vaarwel, wel tot ziens!
Mar 26th 2018, 17:53, by lenavanderheyden
Onze laatste week zit erop. De lesjes zijn gegeven, therapieën zijn voorbij en het afscheid is genomen. Wauw, wat een prachtervaring. Beide hebben we een internationale en interculturele stap gezet die ons ongetwijfeld nog lang zal in het hart zitten. Een mooi moment voor een terugblik op onze rol als ergotherapeut binnen Petit Château.
Acht weken geleden gingen wij van start als leken binnen deze setting. Bij de eerste contacten met de bewoners werd al snel duidelijk dat iedereen hier met een eigen verhaal toekomt en met een onzekere toekomst verblijft. Het woord “vluchteling” kreeg voor ons een extreem ruime betekenis.
Voor de vrouwen stelden we als doel om hun de mogelijkheid te geven zich ontspanningsactiviteiten te gunnen en hun eigen identiteit te creëren. Dit werd ongetwijfeld een mix van hun culturele oorsprong en hun verblijf in de westerse cultuur. Dit deden we aan de hand van laagdrempelige activiteiten, gezien het moeilijk was een grote groep vrouwen te motiveren tot deelname. Het delen van culturele aspecten als muziek, maaltijden, … stonden hier centraal als medium.
Ook binnen de tienergroep stelden we specifieke doelen omtrent rollen en identiteit. Ondanks het feit dat er slechts twee contactmomenten hadden merkten we toch een vertrouwensband opgebouwd te hebben met hen. Via informele gesprekken tijdens interventies (voornamelijk creatieve sessies) kwamen we hun beeld op de toekomst te weten. Hier werd duidelijk dat de meeste liefst in België zouden blijven, “wat hier stelen de mensen niet, hier zijn we veilig”.
Celien ging met haar volgcliënt aan de slag naar aanleiding van het merken van een achterstand betreffende fijne motoriek. Haar volgcliënt was zeven jaar oud maar kon nog geen pincetgreep, geen correcte schrijfhouding en ook wat betreft knippen bleek hij een gebrek aan oefening te hebben. Net dat creëerde zij acht weken lang voor hem: de mogelijkheid om ervaring op te doen, oefenmomenten om te werken aan deze vaardigheden.
De volgcliënt van Lena was een psychotische man. Hierbij werd vooral gewerkt rond stabilisatie en structuur. Het vinden van een zinvolle dagbesteding en het trainen op onderhoud van de leefomgeving bracht de cliënt een stuk verder. Het gebruik van schema’s, vrijetijdsactiviteiten en creatieve therapie werden hier ingezet als medium.
Er was ook een gezamenlijke cliënt, een vrouw met vermoeden van depressie waar het kind moeite had met het eten van volwaardige maaltijden. Enkele kooklessen en praktische tips omtrent presentatie van voeding voor kinderen maakte dat het kind na acht weken a.d.h.v. vers gemaakte soep een volwaardige maaltijd probleemloos kon eten. Dit lijkt een kleine stap, maar voor de moeder betekende dit een lichtje in tijden van chaos.
En dan onze kindergroep, onze lieve, leergierige, niet – schoolgaande kinderen. Hierbij was het onze taak de schoolse vaardigheden te onderhouden. Via tal van integratiespelletjes leerde we hen per thema steeds wat nieuwe Nederlandstalige woorden aan. Ook sociale vaardigheden kwamen hier in voor. Het viel ons alle twee op hoe de kinderen van het spelen met broer en zus evolueerde naar spelen met leeftijdsgenoten. Mission accomplished!
Nadat we de kinderen verwittigd hebben dat zij nu drie weken vakantie hebben en we afscheid genomen hadden van het team, kreeg ons cultureel verhaal een onverwacht vervolgd. We werden uitgenodigd op het huwelijk van onze collega animator. Ons eerste Marokkaans huwelijk, een voor ons grote interculturele eer. Wordt vervolgd…
Bedankt Klein Kasteeltje, merci Petit Château, thanks Little Castle,
شكرا قلعة صغير
Tot snel!

Celien en Lena

(English version under the pictures)

Tras un mes de estancia en un pequeño pueblo llamado Ciudad Dario, situado al Norte de Nicaragua queremos contarles algunas de las cosas que hemos estado haciendo y viviendo en estos días.
Los primeros días como os podéis imaginar fueron muy movidos y nos costó un poco adaptarnos… pero finalmente llegamos a la sala de Terapia Ocupacional (foto). Pasamos dos semanas enteras evaluando y planificando la que sería nuestra intervención. (foto 1)
Nos ha llamado mucho la atención la inaccesibilidad de algunos caminos para llegar a las viviendas. Esto, a veces les dificulta mucho el poder llegar a centros en los que recibir tratamiento. Pero aun así sacan la fuerza y encuentran las maneras de poder llegar a estos lugares. (foto 2)
Por ello dos días por semana nos desplazamos a las comunidades, acompañando al fisioterapeuta y la psicóloga, para poder trabajar también con los niños y las niñas con discapacidad que viven en la zona rural. (foto 3 y 4)
Los otros tres días de la semana estamos en la sala de Terapia Ocupacional atendiendo a niños, niñas jóvenes y personas adultas con distintas discapacidades. En las tardes trabajamos en grupo y por las mañanas trabajamos de forma individual. Nuestro objetivo con todas ellas es promover la máxima autonomía posible en sus hogares y en su entorno más cercano.
Con los grupos trabajamos actividades más especificas aplicadas a la vida diaria, tanto actividades básicas como instrumentales. En las sesiones individuales trabajamos todas las habilidades y destrezas necesarias para posteriormente poder adquirir las actividades de la vida diaria (foto 5).
Tenemos la suerte de contar con dos fisioterapeutas, Eduardo y Magalí, que nos están acompañando y apoyando desde el primer día que llegamos. Además trabajamos conjuntamente para poder desarrollar lo mejor posible nuestras intervenciones.

Estamos muy agradecidas por todas las experiencias que estamos viviendo, la confianza de todas las familias y todos los aprendizajes que nos están brindando diariamente.

After a month in Ciudad Dario, a town located in the North of Nicaragua, we would like to tell you few things that we have been doing and living in that period.

The first days, as you can imagine, we were very busy and it took us time to be adapted into the new country… and, finally, we arrived at the Occupational Therapy clinic. We spent two weeks evaluating and planning how our intervention was going to be. (image 1)

We have been surprised by the inaccessibility of some of the roads that we used to reach some houses. Sometimes they make very difficult for them to go to the town center where they can receive the proper treatment. But no obstacle is enough for them and they find strength to reach these places. (image 2)

For this reason, twice a week we moved to the rural area, with the psychologist and the physiotherapist, to work with the children with disabilities who live there. (images 3 and 4)

The other three days of the week we were in the Occupational Therapy clinic tending to children, young people and adults with different disabilities. In the afternoons we worked in groups and in the mornings we worked individually with the patients. Our goal with all of them was to promote the maximum autonomy at home and in their closest environment.

When we work in groups, we practice specific activities applied to daily living, basic and instrumental activities. In the individual sessions we work all the skills and abilities necessary for an independent life. (image 5)

We are glad to have two experienced physiotherapists, Eduardo and Magalí, who have been accompanying and supporting us since the first day we arrived. We also worked together to develop our interventions so we have the best results with our patients.

We are so grateful of all the experiences we are living, grateful to all the trustworthy families that worked with us and grateful of all the knowledge that they gave us every day of that month.

Inez and Sien are doing internship in our project Jana-Pawla 2 in Jaszkotle katy Wroclawskie Poland. They are very fond to have that opportunity to do three weeks of practice as OT students there and feel that they are growing in a personal and in an professional way as well . 
Doing practice in a so called “non traditional practice place” is a good experience. They have to lean on their competences they learned in the last two years and use it there. Important aspect of this experience is of course also the intervision method they have to use there. 

Thanks Inez and Sien for sharing your story.

Momenteel lopen wij 3 weken stage in het John Paul II health Care house for children in Polen. Dit hebben we kunnen verwezenlijken met dank aan het TAPAS project. Deze stageplaats biedt ons de kans om zelfstandig en kritisch te kunnen kijken naar het werkveld Ergotherapie. Aangezien er binnen dit centrum geen ergotherapeut aanwezig is, worden we niet zo intensief begeleidt zoals in België.
We worden hier gestimuleerd om creatief aan de slag te gaan met onze therapieën. Daarnaast krijgen we ook de mogelijkheid om te proeven van voor ons nog onbekende methodieken : shantala massage, sherborne en vojta.
Onze dagen hier worden gevuld met maaltijdbegeleiding, groepstherapie, individuele therapie, zelfstandigheidstraining en therapeutisch spel aanbieden. Bij de start van de eerste dag kregen we elk 3 volgkindjes tussen 0-3 jaar die we gedurende de stage mogen behandelen. Onze individuele therapieën voor hen zijn gericht op fijn motorische vaardigheden, zelfstandigheid (aan/uit kleden, handen wassen, tanden poetsen en zelfstandig eten), aandacht en concentratie. Bij het bieden van groepsactiviteiten werken we rond de sociale vaardigheden (beurt afwachten, delen, samen spelen, respectvol omgaan met anderen, rekening houden met anderen en emoties onder controle houden).
We kregen de kans om onze kijk op ergotherapie te vergelijken met die van de Poolse studenten. Dit hebben we gedaan aan de hand van een presentatie hoe ergotherapie bij ons in België is en met interactieve vragen.
Wil je graag wat zelfstandiger worden, deze stageplaats biedt een unieke ervaring om u eigen kunnen te ontdekken. Bij ons is dit alvast zeker gelukt en hebben we er een fijn avontuur aan over gehouden dat ons altijd zal bij blijven.
Studenten Ergotherapie – Odisee

Inez Barbé en Sien De Lathauwer

En we zijn weer vertrokken met onze tour langsheen Vlaamse hogeschool opleidingen ergotherapie. Onderwerp: “Ergotherapie bij asielzoekers”. HOWEST was vorige donderdag aan de beurt. Enthousiaste tweede jaar studenten. Alles vanuit en tenvoordele van de TAPAS associatie.
Binnenkort HOGENT, VIVES Brugge, …
Laat maar horen wanneer we bij jullie kunnen langskomen.

We started again with our tour around Flemish programms for OT. Subject of the guestlecture: “OT and assylum seekers”. Last Thursday we were in HOWEST Kortrijk.

Next visits will be HOGENT and VIVES Brugge.

Don’t hesitate to invite us for that subject in your own training programm.