Life lessons for our OT students during their internship with homeless people./ levenslessen voor onze studenten ergotherapie tijdens hun stage bij daklozen.

Margot en Linde, twee ergotherapie studenten van de Odisee Hogeschool, lopen stage onder begeleiding van de TAPAS associatie,  in het initiatief voor daklozen in Brussel.

Hieronder één van hun getuigenissen. Een ware levensles. Neem de tijd om dit te lezen.

 

Margot and Linde, two OT students doing internship under supervison of TAPAS association, tell about their experience with the homeless people in Brussels.

!!!English version below!!!

 

24/09/2021

Vanochtend vertrokken we op straatronde samen met 2 vrijwilligers. Eerst maakten we elk een rugzak klaar met daarin koffie, thee, suiker, melk, koekjes, maandverband, mondmaskers enzovoort. We wisten niet meteen waar we ons aan konden verwachten. Om eerlijk te zijn waren wij de personen die in een boogje rond een dakloze liepen die ‘alweer’ stond te bedelen. Maar man, wat heeft deze dag onze visie veranderd.

Eerst kwamen we langs een jong gezin met een zoontje van amper 1 jaar oud. Ze zaten op straat, op een kapotte matras met 1 vuil deken die ze met z’n drieën deelden. Ze ontvingen ons hartelijk met een grote glimlach op hun gezicht. We vroegen of ze koffie of thee wilden. De ouders dronken koffie en voor het kind goten we thee in zijn flesje. Het kindje trok meteen onze aandacht. Met zijn grote bruine ogen staarde hij ons aan. Hij lachte naar ons. Ik raakte zijn handje aan en de papa duwde hem in mijn armen. Ik nam het kleine ventje van 1 jaar vast. Hij kon al redelijk goed rechtstaan. Hij keek iedereen van ons team aan en lachte heel lief. Ik hield een kindje vast dat misschien nooit naar school zal kunnen gaan of nooit vriendjes zal maken. Hij zal misschien nooit de kans hebben om uit te gaan als hij wat ouder is en een liefje te vinden. Zijn blik, vol onschuld. Linde en ik kregen een krop in onze keel. Nadat we het gezin verlieten, werd het even stil. We waren zo aangedaan door de uitzichtloze situatie waarin dit gezin en vooral het kind moeten leven.

Iets later kwamen we een jonge vrouw tegen in de Nieuwstraat, die borstvoeding gaf aan haar baby. We gaven haar eten, drinken en maanverband. Ze bedankte ons vriendelijk. Ze lag op een stukje matras met daarnaast een oude, vieze luier van haar baby.

Daarna ontmoetten we een gezin met 2 kinderen van ongeveer 7 jaar. Het meisje zwaaide naar ons en vroeg of alles goed ging. Ze zag de bus melk en vroeg vriendelijk of ze daar wat van mocht drinken. De jongen vroeg of we kousen hadden voor hem. Hij had een kapotte, veel te korte broek aan en een T-shirt. En enkel daarmee, en één deken dat hij deelde met heel zijn gezin, moest hij de nacht op straat doorkomen. De moeder vroeg of we nog een deken hadden voor haar. Ook dat kon niet want dat hadden we niet meer.

Onderweg vertelde één van de vrijwilligers dat als we iemand op straat zien liggen en we merken dat die niet meer beweegt, we even moeten controleren of die persoon nog leeft. Vooral in de winter sterven er veel daklozen van onderkoeling. In Brussel, dichtbij het Centraal Station, is er een boom. Daarin staan namen/zinnen gekerfd ter ere van de personen die op straat sterven. Er wordt voor elke overledene geld ingezameld om ze toch een soort van begrafenis te kunnen geven. Hij vertelde ons ook dat hij een man kende die stierf omdat hij de middelen niet had om zijn agressieve kanker te laten behandelen.

Aan de kerk kwamen we een Schotse man tegen die bier aan het drinken was. Zijn baard was lang, zijn gezicht en handen waren vuil en zijn kleren gescheurd. We gingen met hem een gesprek aan. Hij had een CVA gehad een aantal jaren geleden. Hij kon toen niet meer stappen, wat nu wel aardig lukt. Om de pijn te verdragen die hij nog steeds heeft ten gevolge van de trombose drinkt hij veel alcohol. Hij wil niet meer eten en zegt te leven van de alcohol. Hij begon te zingen en te dansen voor onze ogen. Hij leek gelukkig. En dat is waarom vele daklozen verslaafd raken aan de alcohol: om even de pijn en de zorgen te vergeten.

In een park kwam een man naar ons toe. Hij wilde graag wat koffie en een koekje. Hij vertelde ons dat hij dagenlang stapt om moe genoeg te zijn om in slaap te vallen op eender welke plaats. Hij heeft geen deken of matje en vroeg of we voor hem een jas konden meebrengen omdat hij het ’s nachts heel kou heeft. Hij vertelde ons dat het gevoel van constante honger het ergste is en dat daklozen onder elkaar veel stelen. Ze doen alles om te overleven. Hij moest een paar jaar geleden zijn huis verkopen door een natuurramp. Zijn relatie van 12 jaar was net stukgelopen en hij belandde in een neerwaartse spiraal.

Een andere vrijwilliger vertelde me over de jongeren van 12 jaar die op straat leven omdat ze hun land moesten ontvluchten. Een meisje van die leeftijd alleen op straat is een vogel voor de kat. De kans dat ze in de prostitutie of mensenhandel belandt, is zeer reëel.

We kwamen ook een man tegen met een geamputeerde arm en been. Hij heeft een metalen beenprothese maar was erop gevallen waardoor die stuk ging. Hij probeerde hem dan zelf terug in elkaar te steken, maar er was duidelijk schade zichtbaar ter hoogte van de knie. Ondertussen kwam er een man bij ons die om koffie vroeg. Hij zag er moe en droevig uit. Hij zei dat hij naar het ziekenhuis zou moeten voor een operatie en toonde zijn afgrijselijke wonde aan zijn been. Zijn vorige afspraak in het ziekenhuis was hij niet nagekomen door zijn alcoholverslaving.

De laatste mannen die we tegenkwamen waren zeer vriendelijk. Ze gingen met ons in gesprek. Ik gaf een beker koffie aan een man die erg begon te bibberen en daardoor koffie morste. Zijn reactie daarop: “It’s the alcohol, I’m so sorry.”

In totaal hebben we ongeveer 80 mensen geholpen.

Onze blik is zo verruimd en onze vooroordelen zijn gesmolten als sneeuw voor de zon. Ik heb zelfs een schaamtegevoel als ik denk aan de hoeveelheid voeding die wij weggooien alsof het niks is. Als iedereen nu die wafel die teveel was in zijn tas die thuis toch in de vuilbak zou belanden of de boterham die niet opgegeten werd, aan een dakloze persoon zou geven, zouden we samen ervoor zorgen dat er iemand is die eens geen honger hoeft te lijden. Dat laatste beetje dat jij in de vuilnisbak gooide, zou iemand anders die al dagen niets heeft gegeten blij maken. Die jas die al jaren in jouw kleerkast hangt die je toch niet meer draagt omdat je hem niet meer mooi vindt, kan in de winter het leven van een kind redden. Dat dekentje dat je laatst weggooide omdat er een gat in zat zou ervoor kunnen zorgen dat iemand ’s nachts geen kou heeft. Zeker met de winter in het vooruitzicht.

Ja, mensen bedelen. Uit noodzaak. Ze zijn verplicht om te bedelen gewoonweg omdat ze dorst of honger hebben. Misschien moesten ze vluchten van oorlog of vervolging in hun land. Het zijn allemaal kwetsbare mensen. Ze kozen niet voor de situatie waar ze nu in zitten. Maar we mogen nooit vergeten dat het mensen zijn zoals jij en ik. Alleen: met een portie minder geluk in hun leven.

Wat ons opviel in Doucheflux is dat mensen, ondanks dat ze op straat leven, nog veel belang hechten aan hun voorkomen. Ze willen een mooie T-shirt bijvoorbeeld. Vaak moeten we zeggen dat die lelijke T-shirt het enige is wat overblijft. Vaak zie je dan de teleurstelling op hun gezicht verschijnen. Ze nemen er dan vrede mee, maar voelen zich er niet goed bij. Een dame had net haar haren gewassen en vroeg om een kam. Die konden we ook niet geven. Ze moest met nat, ongekamd haar de straat weer op. Voor vele vrouwen is dat net hetgeen waar ze fier op zijn en ook dat laatste stukje wordt hen afgepakt.

Wij willen een warme oproep lanceren aan iedereen die dit leest. Als er dingen zijn die je niet meer gebruikt: doneer ze aan Doucheflux of geef ze aan iemand die je op straat ziet zitten. Alles kan, ook verzorgingsproducten of speelgoed. Als ergotherapeuten weten we hoe belangrijk het is om in te zetten op self-esteem. We moeten er samen voor zorgen dat we de occupationele balans kunnen beïnvloeden. Als je een dakloze persoon ziet, vraag aan die persoon hoe hij of zij zich voelt. Jij zal misschien het enige sociale contact zijn dat die persoon die dag had. Ga nooit met vooroordelen naar zo een persoon toe. Het feit dat ze bedelen, wil zeggen dat ze hopeloos op zoek zijn naar middelen om te overleven. Wat zou jij doen in zo’n situatie? Wat zou je doen als je nergens mag werken omdat je niet aanvaard wordt door de maatschappij? Wat zou je doen als je niets meer hebt? Geen familie, geen vrienden, geen medestudenten, geen collega’s. Wat moet je doen als je al een week niets meer hebt gegeten? Niemand graait graag in vuilbakken, maar als dat is wat je moet doen om te overleven, dan zet je je fierheid opzij en dan doe je dat.

 

This morning we left on a street tour along with 2 volunteers. First we each prepared a backpack containing coffee, tea, sugar, milk, cookies, sanitary napkins, mouth masks and so on. We didn’t immediately know what to expect. To be honest, we were the ones who walked in a curve around a homeless person who was begging ‘again’. But man, how this day changed our outlook.

First, we passed a young family with a little son barely 1 year old. They were sitting on the street, on a broken mattress with 1 dirty blanket that the three of them shared. They received us warmly with big smiles on their faces. We asked if they wanted coffee or tea. The parents drank coffee and for the child we poured tea into his bottle. The child immediately caught our attention. With his big brown eyes he stared at us. He smiled at us. I touched his little hand and the dad pushed him into my arms. I took hold of the little one year old boy. He could already stand up pretty well. He looked at everyone on our team and smiled very sweetly. I was holding a little child who may never be able to go to school or make friends. He may never have the chance to go out when he is older and find a sweetheart. His look, full of innocence. Linde and I got a lump in our throats. After we left the family, there was a moment of silence. We were so touched by the hopeless situation in which this family and especially the child had to live.

A little later we met a young woman on New Street, breastfeeding her baby. We gave her food, drink and moon bandages. She thanked us kindly. She was lying on a piece of mattress with next to it an old, dirty diaper of her baby.

Then we met a family with 2 children about 7 years old. The girl waved at us and asked if everything was okay. She saw the can of milk and kindly asked if she could drink some of it. The boy asked if we had stockings for him. He was wearing tattered, far too short pants and a T-shirt. And only with that, and one blanket that he shared with all his family, he had to make it through the night on the street. The mother asked if we had another blanket for her. That wasn’t possible either because we didn’t have any more.

On the way, one of the volunteers told us that when we see someone lying on the street and we notice that they are not moving anymore, we should check if they are still alive. Especially in winter, many homeless people die of hypothermia. In Brussels, near the Central Station, there is a tree. In it are carved names/phrases in honor of those who die on the streets. Money is collected for each deceased person to still be able to give them some kind of burial. He also told us that he knew a man who died because he didn’t have the means to get his aggressive cancer treated.

At the church we met a Scottish man who was drinking beer. His beard was long, his face and hands were dirty, and his clothes were torn. We struck up a conversation with him. He had had a CVA a few years ago. He couldn’t walk then, which he can do quite well now. To endure the pain he still has as a result of the thrombosis, he drinks a lot of alcohol. He does not want to eat anymore and says he lives off alcohol. He began to sing and dance before our eyes. He seemed happy. And that’s why many homeless people get addicted to alcohol: to forget the pain and worry for a while.

In a park, a man came up to us. He wanted some coffee and a cookie. He told us that he walks for days to get tired enough to fall asleep in any place. He has no blanket or mat and asked if we could bring a coat for him because he is very cold at night. He told us that the feeling of constant hunger is the worst and that homeless people steal a lot among themselves. They will do anything to survive. He had to sell his house a few years ago due to a natural disaster. His relationship of 12 years had just broken down and he ended up in a downward spiral.

Another volunteer told me about the young people of 12 years old living on the streets because they had to flee their country. A girl of that age alone on the streets is a bird to the cat. The chance of her ending up in prostitution or human trafficking is very real.

We also came across a man with an amputated arm and leg. He has a metal leg prosthesis but had fallen on it causing it to break. He then tried to put it back together himself, but damage was clearly visible at the knee level. Meanwhile, a man came to us asking for coffee. He looked tired and sad. He said he would have to go to the hospital for surgery and showed his hideous wound on his leg. He had failed to keep his previous hospital appointment due to his alcohol addiction.

The last men we encountered were very friendly. They engaged in conversation with us. I gave a cup of coffee to a man who began to shiver very much, spilling coffee as a result. His response to that, “It’s the alcohol, I’m so sorry.”

In total, we helped about 80 people.

Our outlook has broadened so much and our prejudices have melted like snow in the sun. I even have a sense of shame when I think about the amount of food we throw away like it’s nothing. If everyone gave that waffle that was too much in their bag that would end up in the trash at home anyway, or the sandwich that wasn’t eaten, to a homeless person, together we would make sure that there is someone who doesn’t have to go hungry for once. That last bit you threw in the trash would make someone else who hasn’t eaten anything in days happy. That coat hanging in your closet for years that you don’t wear anymore because you don’t like it, could save the life of a child in winter. That blanket you threw away the other day because it had a hole in it could make sure someone doesn’t get cold at night. Especially with winter coming.

Yes, people beg. Out of necessity. They are obliged to beg simply because they are thirsty or hungry. Perhaps they had to flee from war or persecution in their country. They are all vulnerable people. They did not choose the situation they are in now. But we must never forget that they are people just like you and me. Only: with a portion less fortunate in their lives.

What struck us in Doucheflux is that, despite living on the streets, people still attach great importance to their appearance. They want a nice T-shirt, for example. Often we have to say that that ugly T-shirt is all that remains. Often you then see the disappointment appear on their faces. They then make peace with it, but don’t feel good about it. One lady had just washed her hair and asked for a comb. We could not give her one either. She had to go back out on the street with wet, uncombed hair. For many women, this is what they are proud of and this last piece is taken away from them.

We want to launch a warm appeal to everyone who reads this. If there are things you no longer use: donate them to Doucheflux or give them to someone you see on the street. Anything goes, including personal care products or toys. As occupational therapists, we know how important it is to engage in self-esteem. Together, we need to make sure we can influence occupational balance. If you see a homeless person, ask that person how he or she feels. You may be the only social contact that person had that day. Never approach such a person with prejudice. The fact that they are begging means that they are hopelessly looking for resources to survive. What would you do in such a situation? What would you do if you were not allowed to work anywhere because you were not accepted by society? What would you do if you have nothing left? No family, no friends, no fellow students, no colleagues. What would you do if you haven’t eaten anything in a week? No one likes to dig into trash cans, but if that’s what you have to do to survive, then you put your pride aside and you do it.

 

 

*** Translated with www.DeepL.com/Translator (free version) ***

 

 

Donation of TAPAS and De Twijg for three of collaborative projects.

We are very grateful to the children of primary school “De Twijg” Wijgmaal  for their donation to TAPAS who was able to donate ome money to three of their collaborative projects: Caleb center for autistic Children Kabwe Zambia, Escuela Cristal Esteli Nicaragua and Communidad Educativa Tiquipaya Bolivia.

The children gathered the money by doing a big sponsorwalk for TAPAS associacion.

Wij zijn de kinderen van basisschool “De Twijg” in Wijgmaal zeer dankbaar voor hun donatie aan TAPAS, die zo geld heeft kunnen doneren aan drie van hun samenwerkingsprojecten: Caleb centrum voor autistische kinderen Kabwe Zambia, Escuela Cristal Esteli Nicaragua en Communidad Educativa Tiquipaya Bolivia. 

De kinderen verzamelden het geld door een grote sponsorloop te doen ten voordele van TAPAS asociacion.

Creatieve activiteiten organiseren op afstand in coronatijd.

Door de strenge coronamaatregelen in het “Arrival Center Fedasil Het klein Kasteeltje” te Brussel kunnen in het centrum een vrijwilligers of stagiairs ontvangen worden.
Dat belette de vijf studenten ergotherapie van de Odisee hogeschool te Brussel niet om tijdens het paasverlof vanop afstand creatieve activiteiten te voorzien voor de kinderen van het centrum.
Tijdens het uitwerken van de opdracht hebben ze gebrainstormd en hun creativiteit ingezet. Dankzij de ondersteuning van Buro Bizzi, Luc Vercruysse (TAPAS) en Evelien De wachter (Odisee ergotherapie) kregen ze een beter beeld van de doelgroep, context en noden van de kinderen.
De kleine artiesten leefden zich alvast uit. Nadat ze zelf mandjes hadden gemaakt, kon de traditionele zoektocht naar eieren van start gaan.

Fedasil, en TAPAS danken Indra, Alexis, Nelle, Hanne en Sabine.

Nieuw TAPAS initiatief : Werken met daklozen te Brussel.

Saar, Ines en Marissa, drie studenten ergotherapie, deden opeenvolgend een participerende observatiestage van een week in DoucheFLUX. Dit is een organisatie die verschillende diensten biedt aan dak- en thuislozen te Brussel. TAPAS associatie samen met de opleiding ergotherapie van de Odisee Hogeschool te Brussel startten dit jaar de samenwerking met dit initiatief.
Het werd een enorm leerrijke en interessante stage voor onze studenten. Als ergotherapeut moet je out of the box kunnen denken. De studenten draaiden zowel mee aan de balie, deden mee de straatrondes, assisteerden bij de douches en organiseerden er ook verschillende activiteiten.
Woensdagvoormiddag bijvoorbeeld , een uitsluitend vrouwendag in DoucheFlux, werden onder andere juwelen gemaakt. Werken aan een positief zelfbeeld was het doel. Dit was een enorm succes. Enkele vrouwen maakten juwelen voor zichzelf, andere staken het in een zakje om aan hun kinderen of vriendinnen te geven. Een andere activiteit was het maken van een zelfportret. Dit was erg confronterend maar tegelijkertijd ook heel inspirerend.

Enkele punten die de studenten hebben geleerd:
– Als ergotherapeut moet je out of the box kunnen denken. Nieuwe kansen zien en grijpen is belangrijk.
– Op sommige momenten moet je ‘Ik, als ergotherapeut’ kunnen vervangen door ‘Ik, als persoon’.
– Occupational deprivation is in deze doelgroep enorm aanwezig terwijl occupational balance hier juist niet aanwezig is.
– Tijdens een activiteit is het product van de activiteit niet belangrijk, maar het proces hiervan (het meedoen met de activiteiten en de gesprekken die hieruit voortkomen).
– Tijdens een activiteit is het heel belangrijk om een veilige context te creëren zodat iedereen zich op een rustige manier kan uiten.
– Ik mag beide handen kussen dat ik alle kansen heb gekregen en ben opgegroeid in een warm huishouden.
Marissa liet zich verleiden tot het schrijven van een klein gedicht, geschreven vanuit het perspectief van de dak- en thuislozen die ze sprak:
– Je veux voler, mais mes pieds touchent toujours le sol .
– J’ entends les gens parler du gouvernement en Belgique alors que j’ai dû fuir une guerre.
– J’entends les gens parler du vent froid, alors que je ne le sens plus.
– J’entends les gens parler d’une querelle de famille, alors que je ne connais pas ma famille.
– J’entends les gens parler des tomates qu’ils n’aiment pas dans leur sandwich, alors que je n’ai pas mangé de tomates depuis des années.

Ines rapporteert ons haar ervaring met de straatronde : « Tijdens de straatronde kwam ik veel interessante personen tegen met elk hun eigen verhaal. Wat opviel was dat de personen allemaal heel dankbaar zijn voor het tasje koffie en de babbel. Ze geven zelf ook aan dat het hen deugd doet om eens met iemand te kunnen praten. Dit lijkt voor ons maar een klein gebaar maar voor hun betekent dit enorm veel.”

Saar meldt: Het was een unieke en leerrijke ervaring. Samen zoeken ze nu verder uit wat een specifieke meerwaarde ergotherapeuten kunnen hebben in een dergelijk niet traditioneel werkdomein.

Alle drie zijn ze heel blij met de kans om een compleet nieuwe doelgroep te hebben mogen leren kennen. Dit was voor hen niet alleen een leerrijke ervaring op ergotherapeutisch vlak, maar ook voor het leven.
De TAPAS associatie is blij met deze reflecties rond weeral een nieuw initiatief op hun palmares. Wordt vervolgd.

 

Hanne doet stage onder begeleiding van TAPAS in Fedasil Zaventem.

Hanne studeert ergotherapie aan de Odisee hogeschool in Brussel. In februari en maart loopt ze  stage in het Fedasil centrum te Zaventem. Naast de begeleiding vanuit Odisee en Fedasil zelf kreeg ze ergotherapeutisch advies en supervisie van Luc Vercruysse, TAPAS medewerker, die haar enkele keren ging opzoeken in het centrum zelf.

Aanvankelijk was het voor Hanne even wennen aan de totaal andere manier van stagelopen. Je gaat hier vooral preventief aan het werk en de mensen in het centrum hebben niet steeds een lichamelijk probleem dat opgelost moet worden. Na enkele weken werd het voor haar duidelijk dat ze hier in bepaalde situaties zeker een ergotherapeutische bijdrage kon leveren. Ze kwam erachter dat het belangrijk is om voldoende aandacht te besteden aan een goed gesprek zodat er een vertrouwensrelatie tot stand komt waarin iedereen zich veilig voelt. Als de relatie goed zit kan er verder werk gemaakt worden van de ergotherapeutische aanpak. Zo deed ze er  voornamelijk individuele sessies omwille van corona, maar er werden ook enkele groepsactiviteiten uitgevoerd. Zo ging aan de slag met de jonge kindjes en met de tieners.

Het was leuk om te zien welk effect iets kleins soms kon hebben op deze mensen. Hierdoor werd het een stage waar ze naar eigen zeggen veel voldoening uit gehaald heeft en veel uit geleerd. Ze leerde niet enkel professionele zaken , maar is hier ook gegroeid als persoon. En zoals ze zelf zegt: “een ervaring om nooit te vergeten”.

TAPAS en Odisee egotherapie Brussel starten een nieuw intiatief met dak- en thuislozen.

TAPAS en Odisee opleiding ergotherapie startten deze week een nieuw project op in samenwerking met de vzw Doucheflux. Doucheflux is een initiatief dat dienstverlening biedt aan dak- en thuislozen uit het Brusselse. Zo krijgen de dak- en thuislozen de kans om te douchen, hun was te doen, een locker te huren. Daarnaast wil Doucheflux een ontmoetingsplaats aanbieden waar mensen mekaar kunnen vinden en samen allerlei activiteiten doen. Vanaf 2021 gaan studenten ergotherapie onder coaching van TAPAS vzw exploreren wat ergotherapie kan betekenen en aanbieden in deze context.

Wordt vervolgd.

This week, TAPAS and Odisee started a new project in collaboration with the non-profit organization Doucheflux. Doucheflux is an initiative that offers services to homeless people from Brussels. This gives homeless people the opportunity to shower, do their laundry and rent a locker. In addition, shower flux wants to offer a meeting place where people can find each other and do all kinds of activities together. From 2021 onwards, Occupational Therapy students under the coaching of TAPAS vzw will explore what ergo could mean and offer in this context.

To be continued.

 

Een kort projectje in Fedasil “Het Klein Kasteeltje”. (Little project in “Petit Chateau” Brussels

In het najaar van 2020 werd ik, desondanks de aanslepende coronacrisis, met open armen ontvangen in een opvangcentrum van fedasil : Het Klein Kasteeltje. Als ergotherapeute werd ik gevraagd een kortstondig project uit te werken voor de minderjarigen (tussen 6 en 12 jaar). Het Klein Kasteeltje is een aanmeldcentrum voor vluchtelingen gelegen in Brussel. Sommige van deze kinderen verblijven sinds korte tijd in België en hebben vaak een traumatische reis/ verleden achter de rug. Ik wou hen daarom graag de kans aanreiken om even te ontsnappen aan deze realiteit met dagelijkse bekommeringen. Tegelijkertijd wou ik hen ook de mogelijkheid bieden om deze zorgen juist te delen om het eventueel zo een plaats te kunnen geven. Dit deed ik niet met woorden maar met materialen en beelden. Ze konden zichzelf verbergen of zich juist zichtbaar maken aan de buitenwereld. Ieder kind ging op zijn eigen manier om met dit project. Dit was voor mij, als student, een erg bijzondere en leerrijke ervaring waarbij ik de glimlach op de gezichten van de kinderen nooit zal vergeten.

In the autumn of 2020, despite the ongoing coronary crisis, I was welcomed with open arms in a fedasil shelter : Het Klein Kasteeltje. As an ergo-therapist, I was asked to work out a short project for minors (between 6 and 12 years old). Het Klein Kasteeltje is an application center for refugees located in Brussels. Some of these children have been staying in Belgium for a short time and have often had a traumatic journey/past. I would therefore like to give them the opportunity to escape from this reality with daily concerns. At the same time, I also wanted to give them the opportunity to share these worries in order to be able to give it a place. I did not do this with words but with materials and images. They could hide themselves or make themselves visible to the outside world. Every child dealt with this project in its own way. This was for me, as a student, a very special and instructive experience where I will never forget the smiles on the faces of the children.

En el otoño de 2020, a pesar de la continua crisis coronaria, fui recibido con los brazos abiertos en un centro de recepción de fedasil: Het Klein Kasteeltje. Como ergo-terapeuta, me pidieron que elaborara un breve proyecto para menores (entre 6 y 12 años). Het Klein Kasteeltje es un centro de solicitud para refugiados situado en Bruselas. Algunos de estos niños han permanecido en Bélgica durante un corto tiempo y a menudo han tenido un viaje traumático. Por lo tanto, me gustaría darles la oportunidad de escapar de esta realidad con las preocupaciones diarias. Al mismo tiempo, también quería darles la oportunidad de compartir estas preocupaciones para poder darle un lugar. No lo hice con palabras, sino con materiales e imágenes. Podrían esconderse o hacerse visibles al mundo exterior. Cada niño se ocupó de este proyecto a su manera. Esto fue para mí, como estudiante, una experiencia muy especial e instructiva en la que nunca olvidaré las sonrisas en las caras de los niños.

 

Nora Cockx

Student ergotherapie Odisee Hogeschool Brussel

Further progress in the UKROTHE project.

Despite covid 19 we continue our collaboration as a partner in the Erasmus + project : UKROTHE.

Here you can find out what we did in august and september 2020.

UKROTHE: SUMMARIZING WORK IN SEPTEMBER 2020
(27.08.2020-24.09.2020)
#UKROTHE #DrohobychUniversity #KhmelnytskyyUniversity #PrydniprovskAcademy #NEOUkraine #REHAB #VIVES #PPorto #OccupationalTherapy

On August 27, 2020, after a break that lasted more than a month, the UKROTHE team held a working meeting again. The team agreed to hold regular scheduled meetings on the last Thursday of each month so that the teams could consult, plan and resolve urgent project issues more often. Another issue was the preparation for the first meeting of the training network, which each of the three universities created for external evaluation and assistance of experts in the project implementation. Organizational issues related to trainings were also resolved. Due to the situation caused by COVID-19, it was necessary to quickly resolve the organizational aspects of the planned activities and adapt to the new realities of work.
The UKROTHE project aims to develop a new occupational therapy curriculum according to world standards for Bachelor students. The tasks of the REHAB project are similar – they are working on a new occupational therapy program for Master students. The projects started cooperation because the exchange of experience is extremely important. We are grateful to Mariana Babych (Lviv State University of Physical Culture), who helped us to establish cooperation. On September 7, a meeting of Ukrainian representatives of both teams took place. Maryana spoke about the successful monitoring of the REHAB project and gave advice on what aspects of the project should be considered in order to be successfully monitored.
As a continuation of the cooperation between the UKROTHE and REHAB projects, a meeting of the general project managers Sharon Schillewaert (UKROTHE) and Aiya Klavina (REHAB) took place, as well as representatives of Ukrainian universities – Mariana Babych (Lviv State University of Physical Culture), Lidia Romanyk and Iryna Kondratieva (Drohobych Ivan Franko State Pedagogical University).
The meeting on September 24 was extremely busy. Among the participants of the meeting, in addition to partner teams, there were: Igor Rozlutskyy (Director of Drohobych University Library), Olga Mangusheva (Chairman of the Board of the Ukrainian Society of Occupational Therapists), Volodymyr Golyk (Associate Professor of Physical and Rehabilitation Medicine and Sports Medicine at the National Medical Academy named after Shulyk). The results of the first meetings of educational networks, advisory meetings with the team of the National Erasmus Office in Ukraine (in particular with Svitlana Shytikova and Zhanna Talanova) were talked over. Anne-Marie Denolf presented a preliminary plan for the first trainings in November 2020. Sharon Schillewaert acquainted the teams with the important components of the Communication Plan, and also mentioned some necessary clarifications to the list of equipment purchases. Possible versions of the translation and publication of the book “Fundamentals of Occupational Therapy” (by Edward Duncan) were discussed.
The next meeting of the whole project team is scheduled for October 29, 2020

Another team meeting with UKROTHE.

On june 24 a regular meeting of UKROTHE project team took place, during which the success of the completed tasks (WP1 and WP2) was discussed.Special attention was paid to the preparations for the next stage of the project implementation and possible changes in connection with covid-19. The moderator of the meeting – project manager Sharon Schillewaert.

 

Two students in OT are doing a project in the arrival center for assylum seekers “Le petit Chateau” in Brussels.

Erika and Inoa, two OT students are doing a one week project to finish their education in the fedasil arrival center for asylum seekers in Brussels.

Because of the hot temperatures they decided to organize some water games.

The children in the center really enjoyed it.

Erika en Inoa , twee ergotherapie studenten doen een project in de laatste week van hun opleiding. Ze doen dat in het Fedasil arrival center “Het klein kasteeltje” te Brussel. Dinsdag organiseerden ze samen met de medewerkers van Burobizzy enkele waterspelletjes ter verfrissing van de kinderen gedurende het warme weer. 

De kinderen konden er echt van genieten.